De repente o minúsculo sótano comezou a encherse de oídos e máis oídos. Buscaban un sitio cómodo dende onde escoitar as vibracións, dende onde poder sentir as vibracións ata abstraerse.... A escuridade xeométrica, cromática, e os golpes do vibráfono trasladábannos á psicodélica década dos 60. Por momentos pareciamos estar baixo os efectos siderales de Syd Barret e Pink Floyd, ou de Mike Oldfield. Todavía acaban de comenzar, pero sen dúbida se lles debería ter moi en conta, pois se siguen coa forza da outra noite, este xoven grupo dará moito que falar. E eu xa falo agora: SubRosa.
Un nome underground que non ten que envidar ós Velvet. Noutro estilo, pero coa mesma elegancia musical. Iso foi o que pensei tras escoitalos por vez primeira o pasado xoves no pub Medusa, en Santiago de Compostela. Son tres, Sergio, Helga e Xalo. Con pouco fan moito. Empregan eficazmente as mesturas electrónicas, entre o sintetizador e varios tipos de vibráfonos, acompañados indisolublemente polas proxeccións visuais. O espectáculo non se pode disgregar, e a pesar dos austeros medios técnicos, este non defraudou en absoluto.
Redescubrimos que a esencia da música non necesita da letra, senón que sírvese de si mesma, a través dos instrumentos e notas vocais. A partir de distintas liñas melódicas, crean unha sinfonía de cores que cubren toda a estancia, modelando a nosa exosfera mental. Ritmos progresivos, que lentamente se van sumando uns a outros, chegando á plenitude. Entón paran, ata que so un queda mantido no aire. Pero regresan e, cos ollos pechados, aínda podemos seguir absortos un tempo máis, pois non son pezas especialmente curtas. E mellor, porque unha vez que te sentes dentro da espiral psicodélica, non so non podes saír dela, é que tampouco queres!
Parece que non teñen ningunha pega. Supoño que, como a todas as bandas, se lles pode criticar negativamente algo, e máis cando están comezando. Podería apuntar que gañarían moito máis se potenciaran a súa imaxe, non só as proxeccións, senón tamén a propia presencia do grupo. Que marcasen unha indumentaria, unha forma para tan prometedor contido. Nembargantes, a arte é tan subxectiva....
E non emprego esta trillada frase porque me convén, xa que me gustou o carácter de SubRosa. O mesmo diría de calquera outro conxunto artístico se a miña percepción fose negativa. Porque é inevitable. A arte non se explica. Non me cansarei de defendelo: a arte vívese, experiméntase! Amándoa ou odiándoa. Eu estou desexando ver, escoitar, sentir.... vivir unha nova actuación. Un novo futurista viaxe ó pasado....
Fuente: este post proviene de Interpretarte, donde puedes consultar el contenido original.
¿Vulnera este post tus derechos? Pincha aquí.
Modificado: